.jpg)
Πεντηκοστή: μια ξεχωριστή γιορτή
”Εκείνος θα φανερώσει τη δική μου δόξα, γιατί θα πάρει από αυτά που εγώ έχω και θα σας τα αναγγείλει.’Ολα όσα ανήκουν στον Πατέρα είναι δικά μου, γι’ αυτό σας λέω ότι το Πνεύμα θα πάρει από αυτά που έχω εγώ και θα σας τα αναγγείλλει” (Ιωαν. 16. 14-15).
Από τότε μέχρι σήμερα το Άγιο Πνεύμα μένει στην Εκκλησία. Με το να καθοδηγεί τους πιστούς του Χριστού, στην αληθινή πίστη και ζωή, αλλά ταυτόχρονα και να τον κάνει συνεχώς παρόντα στην Ευχαριστιακή Σύναξη των πιστών και κατ’ επέκταση στην καθημερινή ζωή του κάθε μέλους της Εκκλησίας.
Θα μου πείτε όλα αυτά τι σχέση έχουν με τον τίτλο του άρθρου; Για το γεγονός της Πεντηκοστής γνωρίζουμε. Μια απ΄ τα ίδια λοιπόν… Επιτρέψτε μου να μοιραστώ με τον κάθε αναγνώστη του μικρού αυτού κειμένου λίγες σκέψεις. Δεν επιθυμώ να το ονομάζω άρθρο, γιατί κατ’ εμέ είναι μια αφορμή- μορφή κοινωνίας με τον κάθε αναγνώστη.
Η Εκκλησία πάντοτε ζει όλα τα έργα της Θείας Οικονομίας σε κάθε Ευχαριστιακή της Σύναξη. Λίγο πριν την προσφορά της αναίμακτης λατρείας ο λειτουργός εξ ονόματος όλης της σύναξης των πιστών αναφωνεί: ”Με την ανάμνηση αυτής της σωτήριας εντολής και όσων άλλων έκανε και υπέφερε για μας, και ιδιαίτερα ενθυμούμενοι τον σταυρικό θάνατο, την ταφή, την ανάστασή του σε τρεις μέρες, την ανάληψή στους ουρανούς, την εγκατάστασή Του στα δεξιά Σου κι ‘ ακόμα την ένδοξη δεύτερη παρουσία Του….”
Η Εκκλησία ενώ πάντοτε ζει όλα τα γεγονότα της Θείας Οικονομίας , με έναν ιδιαίτερο τρόπο τα κάνει απτά στους πιστούς με το να τα εορτάζει ”ξεχωριστά”. Κάθε απόδοση εορτής στην ουσία είναι εμπέδωση του γεγονότος αυτού, γιατί πολύ απλά το ζητούμενο είναι να νοηματοδοτήσει τη ζωή του κάθε πιστού και να γεμίσει την καθημερινότητά του.
Τα παραπάνω γράφονται με την ευκαιρία της Εορτής της Πεντηκοστής. Αν και η υμνολογία την χαρακτηρίζει ”τελευταία εορτή”, με την έννοια της συγκεφαλαίωσης και εκπλήρωσης του Λυτρωτικού έργου του Τριαδικού Θεού, ταυτόχρονα- και στην ουσία της- είναι η πρώτη Εορτή, η απαρχή μιας νέας πραγματικότητας στην ανθρώπινη ιστορία. Είναι η έναρξη μιας νέας ζωής, μιας νέας πρότασης ζωής και ταυτόχρονα κάλεσμα για να τη βαδίσουμε.
Στον πιστό κάθε εποχής δίνεται η δυνατότητα να εκπληρώνεται στη ζωή του η υπόσχεση του Χριστού ότι ”θα είμαι μαζί σας πάντοτε, έως τη συντέλεια του κόσμου”. Το θέμα- ζήτημα είναι… τη δυνατότητα αυτή που μας δίνεται, απλά την ακούμε; την ακούμε και προσπερνάμε; Την ακούμε ,ενθουσιαζόμαστε , και οι αποφάσεις να τη ζήσουμε στο ”εδώ και τώρα” παρηκμάζουν;
Στο κάτω κάτω ο Χριστός είναι ο Θεός του ”Σταυρού” και Της ”Ανάστασης”; Η πίστη και η θρησκευτικότητα μας, κυρίως και κατ’ ουσίαν μένει στο ζήλο και τον ενθουσιασμό της Μ.Εβδομάδας, ή στην καλύτερη περίπτωση και λίγες εβδομάδες περισσότερο;
Ο Χριστός, το Ευαγγέλιο Του, η ζωή που μας χάρισε με το επί γης Έργο Του δεν είναι για την καθημερινότητά μας; Είναι για τις αφιερωμένες ημέρες Σ’ Εκείνον; Για τις Κυριακές και εορτές στην καλή περίπτωση; Για τις μέρες και τις ώρες που θα επιλέξουμε;
Ο Χριστός ήρθε στην καθημερινότητά μας για να δώσει στην καθημερινότητά μας αληθινό νόημα, αληθινή ζωή! Αυτή τη ζωή ή τη γεύεσαι ή δεν τη γεύεσαι. Ή είσαι σε πορεία ή δεν είσαι. Ο Χριστός κάλεσε και καλεί τον καθένα από μας να τοποθετηθεί υπεύθυνα στο γεγονός που λέγεται πίστη σ’ Εκείνον.
Ήθελα να κλείσω με τον ύμνο που ψάλουμε στις Προηγισμένες Θ.Λειτουργίες, κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας για την προσελευσή μας στη Θ.Ευχαριστία (κοινωνικό) : ”Γεύσασθε και ίδετε ότι χρηστός ο Κύριος”, Ελάτε δηλαδή να γευθείτε και να δείτε- εννοήσετε, ότι ο Κύριος Ιησούς είναι ευεργετικός και σπλαχνικός.
Η δυνατότητα αυτή μας δίνεται μέσα στην Εκκλησία, που εγκαινιάζει την παρουσία της στην ανθρώπινη πραγματικότητα και ιστορία με το γεγονός της Πεντηκοστής….όποιοι τολμούν να προσεγγίσουν τον Κύριο γεύονται την νέα ζωή που Αυτός μόνο πάντοτε προσφέρει στον καθένα!
