Ὁ Αὔγουστος ὅμως, ὁ μήνας τῆς Παναγίας, μέ τήν πιό μεγάλη ἀπό τίς Θεομητορικές ἑορτές νά εἶναι καρφωμένη στήν κυριολεξία στό κέντρο τῶν ἡμερῶν πού διαρκεῖ. Στό πρῶτό του δεκαπενθήμερο στούς ἑσπερινούς μαζεύει τούς ἐραστές τοῦ Θεομητορικοῦ ὑμνογραφήματος, πού τό συμψάλλουν κάθε ἀπόγευμα πού διαρκεῖ ὁ Δεκαπεν-ταύγουστος στόν ὁποῖο ἡ Ἐκκλησία μας ἔχει καθιερώσει νά ψάλλονται οἱ δύο γνωστές μας Παρακλήσεις, δηλαδή ἡ Μικρή καί ἡ Μεγάλη Παράκληση.
Οἱ Παρακλήσεις ἀποτελοῦν τήν προεόρτια ἑτοιμασία τῶν πιστῶν γιά τήν ὑποδοχή καί βίωση τοῦ Θεομητορικοῦ Πάσχα τοῦ καλοκαιριοῦ. Καί εἶναι ἀμέτρητα τά πλήθη τῶν πιστῶν, πού τρέχουν σ’ ὅλους τούς Ἐνοριακούς Ναούς ἤ τά Παρεκκλήσια, ἀλλά καί στά Μοναστήρια μας. Στήν πρώτη σειρά ἀσφαλῶς βρίσκονται τά Θεομητορικά Προσκυνήματα τῶν νησιῶν μας τῆς Τήνου καί τῆς Πάρου, ἀλλά καί κεῖ ψηλά στό Βέρμιο ἡ ἀγάπη καί ἡ νοσταλγία τῶν Ποντίων ἔστησε τή «Νέα Παναγία Σουμελᾶ». Σ’ ὅλους αὐτούς τούς ἁγιασμένους τόπους τρέχει ἡ εὐσέβειά μας γιά νά ἀκούσει τήν ψαλμωδία τῶν τροπαρίων ἤ καλύτερα νά πραγματοποιήσουν τήν συμψαλμωδία μαζί μέ τόσες ἄλλες καρδιές. Ὅλοι συντονιζόμαστε μέ λαχτάρα στό ρυθμό καί τό μέλος, πού δίνει ὁ χορός τῶν ἱεροψαλτῶν.
Εἶναι βεβεβαιωμένη ἀλήθεια, ὅτι ὅλοι οἱ χριστιανοί, σ’ αὐτούς περιλαμβάνονται καί ἐκεῖνοι, πού ἐμεῖς τούς θεωροῦμε ἀδιάφορους ἤ καί ἀσεβεῖς, πού ὅμως ἔχουν βαθειά στήν καρδιά τους ριζωμένη τήν τιμή πρός τήν Παναγία, γιά ὅλους μας εἶναι τό ἀποκούμπι. Γι’ αὐτό κι ὁ ὑμνογράφος τονίζει στό μέλος του μέ τρόπο μοναδικό ὅτι εἶναι, ἡ Παναγία τῶν θλιβομένων ἡ χαρά, τῶν ἀδικουμένων ἡ προστασία, τῶν ξενητεμένων ἡ παρηγοριά, τῶν τυφλῶν ἡ βακτηρία, ὅσων ταλαιπωροῦνται ἡ βοήθεια, αὐτῶν πού βρίσκονται σέ κίνδυνο ἡ σκέπη, ἀλλά καί ὅσων βρίσκονται σέ κάποια ἀνάγκη, γίνεται ἡ ἀρωγός.
Ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος εἶναι γιά καθένα μας ὄχι μόνο τή Μητέρα πού γέννησε τόν Χριστό, ἀλλά καί τή δική του μητέρα. Σάν Μητέρα ἀκούει καί προσέχει τίς φωνές μας. Ἡ εὐαισθησία τῆς καρδιᾶς Της εἶναι δεδομένη. Καί ἀρχίζει ἀπό τή στιγμή, πού πρόσφερε τήν ὕπαρξη της στόν Θεό γιά νά γίνει Ἄνθρωπος, ὅμοιος μέ ὅλους ἐμᾶς, ἐκτός ἁμαρτίας. Ἀπό τότε ἔγινε καί μητέρα τοῦ κάθε ἀνθρώπου. Καί ἡ καρδιά τῆς μάνας ἔχει μιά ἐκπληκτική εὐαισθησία γιά τό παιδί της. Μ’ ἕνα νεῦμα μας καταλαβαίνει τήν ἐπιθυμία ἤ τό πρόβλημα πού μᾶς ἀπασχολεῖ, καί ἔρχεται κοντά μας γιά νά δώσει λύση νά προσφέρει τό χάδι της, πού τόσο γλυκαίνει τή πίκρα στή στιγμή τοῦ πειρασμοῦ.
Καί αὐτό τό καταλαβαίνουμε ὅλοι καί γι’ αὐτό καταφεύγουμε σ’ Αὐτήν, ἀναζητώντας τή στοργική της πρεσβεία γιά τό προσωπικό μας αἴτημα. Ἡ συνδρομή της ἔρχεται πάντοτε καί ἡ καρδιά μας ξεσπᾶ: «Οὐδείς προστρέχων ἐπί σοί κατῃσχημένος ἀπό σοῦ ἐκπορεύεται...».
Οἱ Παρακλήσεις ψάλλονται πολύ συχνά καί στούς Ναούς, ἀλλά καί κατά μόνας ἀπό τούς πιστούς. Τώρα ὅμως τό Δεκαπενταύγουστο, πού γιορτάζεται ἡ Κοίμηση τῆς Παναγίας, τό «Μικρό Πάσχα» τοῦ καλοκαιριοῦ ὅπως ἔχει ἐπικρατήσει νά λέγεται, ψάλλονται κατά τήν ἀκολουθία τοῦ Ἑσπερινοῦ, μιά ἡ Μικρή καί μιά ἡ Μεγάλη Παράκληση. Οἱ Παρακλήσεις δέν ψάλλονται κατά τούς Ἑσπερινούς τοῦ Σαββατό-βραδου, οὔτε καί στόν Ἑσπερινό τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Κυρίου μας, ἐπειδή τό περιεχόμενο τῶν Παρακλήσεων εἶναι ἱκετευτικό καί δέν ταιριάζει μέ τό πανηγυρικό καί χαρμόσυνο ὕφος τῶν ἀναστασίμων καί ἑορτίων ὕμνων.
Πηγη: 
Παρακλητικοί Κανόνες η Μικρή καί Μεγάλη Παράκληση