Παιδί μου πρόσεχε.....μην τρέχεις

Ο ΠΟΝΟΣ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΤΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ

ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΠΟΥ ΧΑΝΟΝΤΑΙ  ΚΑΘΕ ΗΜΕΡΑ ΣΤΗΝ ΑΣΦΑΛΤΟ

τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πατρῶν

κ.κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

....................................................................................Απόσπασμα απο ...... όλο το κειμενο ........ ΕΔΩ

Σήκωσα τά μάτια μου στό Θεό, ζήτησα βοήθεια καί δύναμη γιά νά πῶ δυό λόγια... Αὐτά τά λόγια τά σημειώνω καί τά ἀφιερώνω σέ ὅλες τίς πονεμένες μανάδες καί τούς θλιμμένους πατεράδες καί στά ἀδέλφια ὅσων παιδιῶν μας, ἔφυγαν τόσο σύντομα γιά τόν Οὐρανό. Εἶναι λόγια παραμυθίας, λόγια ἀναστάσιμα. Εἶναι τά λόγια τοῦ Κυρίου μας καί τῶν Ἁγίων Πατέρων μας, οἱ ὁποῖοι μᾶς βοηθοῦν νά δοῦμε μέ τά πνευματικά μάτια, ὅλα αὐτά τά γεγονότα, νά τά ἀντιμετωπίσωμε μέ πίστη βαθειά στό Θεό καί μέ τήν βεβαιότητα τῆς Ἀναστάσεως. Εἶπα λοιπόν:

«Γνωρίζω, ὅτι τά δικά μου λόγια εἶναι πολύ φτωχά, εἶναι πολύ ἀνθρώπινα γιά νά σᾶς παρηγορήσουν. Ὅμως ἀκοῦστε με, προσπαθεῖστε νά μέ ἀκούσετε αὐτή τήν τόσο δύσκολη στιγμή γιά σᾶς, πού σηκώνετε αὐτόν τόν βαρύ σταυρό τοῦ πόνου γιά τήν μετάσταση τοῦ παιδιοῦ σας. Γνωρίζω, πόσο πονᾶτε, ὅμως τό παιδί σας δέν ἀπέθανε, ἀλλά καθεύδει. Τό ἔχομε μπροστά μας, στό μέσο τοῦ Ναοῦ καί ἔχει στά χέρια του τήν εἰκόνα τῆς Ἀναστάσεως. Ἐσύ  τοῦ τήν ἔδωσες νά τήν κρατάῃ, καλή καί σεμνή μητέρα. Ὁ θάνατος κάποτε ἦταν τό φόβητρο, τό σκιάχτρο τοῦ ἀνθρώπου. Ὅμως τώρα ὅλα ἄλλαξαν. Ὁ Κύριός μας, μέ τήν Ἀνάστασή Του μᾶς βεβαιώνει, ὅτι νικήθηκε τελειωτικά ὁ θάνατος καί ὁ ἄνθρωπος ἁπλῶς κοιμᾶται ἕνα ὕπνο μεγαλυτέρας διαρκείας ἀπό τόν συνήθη.

Τό ξέρω, δέν δύνασαι νά κρατήσῃς τά δάκρυά σου... Καί πῶς νά τό ἐπιτύχῃς αὐτό, ἀφοῦ καί ὅταν γιά λίγο φεύγῃ ἕνα σου παιδί γιά ἄλλον τόπο, πάλι κλαῖς, γιατί τόσο τό ἀγαπᾶς...! Ὅλοι μας κλαῖμε, ὅταν ἀποχωριζόμαστε ἀγαπημένα μας πρόσωπα... Καί τώρα, ὅλοι μας, σέ συνοδεύομε στόν δακρύβρεχτο ἀποχαιρετισμό τοῦ παιδιοῦ σου. Ὅμως ἄκουσε, τί λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος: «Μή λυπῆσθε καθώς καί οἱ λοιποί οἱ μή ἔχοντες ἐλπίδα... Ἡμῶν γάρ τό πολίτευμα ἐν οὐρανοῖς ὑπάρχει... Οὐκ ἔχομεν ὧδε μένουσαν πόλιν, ἀλλά τήν μέλλουσαν ἐπιζητοῦμεν...». Δέν εἶναι ἐδῶ ἡ πατρίδα μας εἶναι ἐκεῖ στόν Οὐρανό... ὅπου ἦχος καθαρός ἑορταζόντων... Πρίν ἀπό λίγο ἐψάλαμε: «Μακαρία ἡ ὁδός ἧ πορεύῃ σήμερον, ὅτι ἡτοιμάσθη σοί τόπος ἀναπαύσεως...» δηλαδή «Εἶναι ὡραία, εὐτυχισμένη ἡ ὁδός τήν ὁποία βαδίζεις σήμερα, παιδί μου, γιατί σοῦ ἔχει ἑτοιμασθῆ ἀπό τόν Θεό τόπος ἀναπαύσεως».

-    Θά μέ ἐρωτήσῃς... Πῶς νά μή πονῶ καί νά μή κλαίω; Τό παιδί μου ἔχασα.

-   Θά σοῦ ἀπαντήσω. Καί ὁ Κύριος ἔκλαυσε, ὅταν ἐκοιμήθη ὁ Λάζαρος...

Τά δάκρυά σου ποτίζουν τό δέντρο τῆς Ἀναστάσεως. Γίνονται γιά σένα πηγή δροσίζουσά σε. Ναί, μή μοῦ τό πῇς... Τό ξέρω πρίν τό ἐκφράσῃς ἀπό τά χείλη σου... Θά μοῦ πῇς: « Ἀνάστησε τό παιδί μου». Πόσες μητέρες μοῦ τό ἔχουν πεῖ!  Θέλεις νά κρεμαστῇς στό λαιμό μου καί νά μέ παρακαλέσῃς, νά μέ ἱκετεύσῃς... « Πές στόν Κύριο νά ἀναστήσῃ τό παιδί μου, ὅπως ἔκανε μέ τό παιδί τῆς χήρας στή Ναΐν καί μέ τήν θυγατέρα τοῦ Ἰαείρου...» Τρέμω, νά σοῦ ἀπαντήσω, δέν μπορῶ μέ συγκλόνισες, μή συνεχίσῃς, σέ παρακαλῶ. Θά προσπαθήσω, νά σοῦ πῶ δυό λόγια. Ὅ,τι θά σοῦ πῶ, δέν εἶναι δικό μου. Μᾶς τό εἶπε ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, εἶναι βάλσαμο ψυχῆς. Θά στό πῶ, ὅπως ἐκεῖνος τό λέγει: « Ἀπό τή στιγμή πού ἦλθε ὁ Κύριος στόν κόσμο, ὁ θάνατος δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά ὕπνος... Δέν ἀνέστησε τό παιδί σου τώρα, ὅπως τήν κόρη τοῦ Ἰαείρου. Ἀλλά ἔτσι εἶναι καλύτερα. Τό παιδί σου θά ἀναστηθῇ μέ μεγάλη δόξα. Τό παιδί τῆς χήρας στή Ναΐν καί ἡ θυγατέρα τοῦ Ἰαείρου ἀναστήθηκαν, ἀλλά πέθαναν πάλι. Τό δικό σου τέκνο θά ἀναστηθῇ καί θά παραμείνῃ ἀθάνατο. Γιατί θρηνεῖς ὑπερβαλλόντως; Ἀλήθεια σοῦ λέγω, δέν ὑπάρχει λόγος, νά κλαῖς ἀπαρηγόρητα. Τό παιδί σου ζεῖ... Ὑπόφερε τό συμβάν μέ γενναιότητα. Ἡσυχάζει τό παιδί σου καί δέν ἔχει χαθεῖ...»

Ὅμως, σέ ἀκούω νά λέγῃς, καί γιά τούς πολλούς φαίνεται νά ἔχῃς δίκηο. «Τόσα ὄνειρα ἔκανα γιά τό παιδί μου. Μιά ζωή ἐργάστηκα γι’ αὐτό. Τώρα τί θά κάνω, ὅ,τι ἔφτιαξα γι’ αὐτό»;

Ἄκουσε καί πάλι τόν Ἅγιο Ἰωάννη τόν Χρυσόστομο: «Δέν ἔγινε τό παιδί σου κληρονόμος τῆς περιουσίας σου μαζί μέ τά ἄλλα του ἀδέλφια, ἀλλά ἔγινε συγκληρονόμος τοῦ Χριστοῦ. Οἱ ἄπιστοι καῖνε καί θάπτουν μαζί μέ ἐκείνους πού πεθαίνουν τά ὑπάρχοντά τους, ἐσύ δῶσε τό μερίδιο τοῦ παιδιοῦ σου στούς πτωχούς, κάνε ἐλεημοσύνη γιά νά τοῦ χαρίσῃς μεγαλύτερη δόξα στόν Οὐρανό...» .

Ἀλλά συνεχίζεις, νά μοῦ λέγῃς: « Δέν θά γυρίσῃ πίσω στό σπίτι μας τό παιδί μου. Δέν θά τό ξαναδοῦμε. Γι’ αὐτό πονάει ἡ ψυχή μας καί ἡ λύπη μας εἶναι ἀβάσταχτη». Καί πάλι δίκηο ἔχεις. Ἀλλά σκέψου πιό βαθειά καί θά διαπιστώσῃς, ὅτι τό παιδί σου στόν Οὐρανό θά σέ περιμένῃ. Ὅλοι θά φύγωμε κάποια στιγμή ἀπό αὐτό τόν μάταιο κόσμο. Ἐσύ ὅταν θά φύγῃς ἀπό τόν κόσμο αὐτό, θά τύχῃς ὑποδοχῆς ἐκεῖ, ἀπό τό παλυαγαπημένο σου παιδί. Θά σέ πιάσῃ ἀπό τό χέρι καί θά σέ ξεναγήσῃ στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ.

Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος σ’ αὐτό τό σημεῖο καί πάλι μᾶς διδάσκει: « Μή δή τοῦτο ἐννόει, ὅτι οὐκέτι ἀναστρέψει εἰς τήν οἰκίαν, ἀλλ’ ὅτι καί αὐτός ἀπελεύση μικρόν ὕστερον πρός αὐτόν» . Δηλαδή «Μή σκέπτεσαι αὐτό, ὅτι δηλαδή δέν θά ξαναγυρίσῃ στό σπίτ, ἀλλ’ ὅτι καί σύ μετά ἀπό κάποιο διάστημα θά πᾶς κοντά του...»

Καί ἄλλο σημεῖο πρόσεξε, πού θά σοῦ δώσῃ παρηγοριά στό μεγάλο σου πόνο. Βλέπεις τήν κατάντια καί τόν κατήφορο τῆς κοινωνίας. Βλέπεις τήν ἁμαρτία, πού ζητεῖ νά καταπιῇ τούς ἀνθρώπους. Ἁρπάζει τούς νέους, παρασύρει τούς ὥριμους καί ξεγελάει τούς γέροντες. Καί ἀπό αὐτή τήν ἀπειλή ἐσώθη τό παιδί σου. Στήν Ἁγία Γραφή διαβάζουμε:

« Ἡρπάγη, μή κακία ἀλλάξῃ σύνεσιν αὐτοῦ ἤ δόλος ἀπατήσῃ ψυχήν αὐτοῦ...» ( Σοφ. Σολ. 4,11)

Καί συνέχισα: «Ἀδελφοί μου, ἐκεῖνο πού ἀπομένει σέ ὅλους μας τώρα εἶναι ἡ προσευχή, ἡ θερμή δέησις πρός Κύριον γιά τήν ἀνάπαυση τῆς ψυχῆς τοῦ μεταστάντος νέου καί γιά τήν ἐξ’ ὕψους παρηγορία τῶν γονέων του, τῶν ἀδελφῶν του καί τῶν λοιπῶν οἰκογενῶν του. Ἀκόμη δέ, γιά νά προστατεύῃ ὁ Θεός ὅλα τά παιδιά, τά ὁποῖα κάθε ἡμέρα κινδυνεύουν στούς δρόμους, ὅπου κινοῦνται,προκειμένου να  ἐργασθοῦν καί νά ἐξοικονομήσουν τά ἀπαραίτητα γιά νά ζήσουν αὐτά καί ἡ οἱκογένειά τους...».

Αὐτά περίπου εἶπα κατά τήν ὥρα ἐκείνη μέ ἄλγος ψυχῆς ἀλλά μέ τήν βεβαιότητα τῆς Ἀναστάσεως, καί ἀπεχαιρέτησα τόν μεταστάντα νέο, ἐνῶ οἱ γονεῖς του καί τά ἀδέλφια του μέ λυγμούς μοῦ φίλησαν τό χέρι εὐχαριστώντας με γιά ὅσα εἶπα γιά τό παιδί τους.

Ἔξω ἀπό τόν Ἱερό Ναό πληθύς νέων, φίλων τοῦ κεκοιμημένου μέ ἐπλησίασαν, γιά νά ἐκφράσουν τόν σεβασμό τους στό πρόσωπό μου.

Τότε μέ πολλή ἀγάπη καί βαθειά συγκίνηση, τούς εἶπα: «Παιδιά μου νά προσέχετε. Οἱ κίνδυνοι γιά τήν ζωή σας εἶναι πολλοί. Μή σᾶς παρασύρει ὁ ἐνθουσιασμός καί τό νεανικό σφρῖγος. Μή τρέχετε στούς δρόμους ἀνεξέλεγκτα. Νά ἔχετε πάντοτε μπροστά σας τήν αἴσθηση τοῦ κινδύνου. Εἶναι ὀδυνηρό, νά σᾶς χάνομε τόσο σύντομα. Βλέπετε τή θλίψη καί τόν πόνο πού ἁπλώθηκε σήμερα, ἀλλά καί σέ ἄλλες περιπτώσεις στόν τόπο μας; Γνωρίζετε, ὅτι οἱ δρόμοι μας δέν εἶναι ἀσφαλεῖς, ὅτι οἱ ἄλλοι ὁδηγοί δέν προσέχουν. Ὅτι οἱ Ἕλληνες δέν τηροῦμε τούς κανόνες κυκλοφορίας. Νά, λοιπόν, γιατί σᾶς τά λέγω ὅλα αὐτά καί σᾶς παρακαλῶ, νά προσέχετε γιά τήν ἀσφάλεια τῆς ζωῆς σας». Τούς μίλησα μέσα ἀπό τήν καρδιά μου, σάν ἀληθινός τους πατέρας. Ἕνας ἀπ’ αὐτούς, μέ συγκίνηση  μοῦ εἶπε: «Τόσο πολύ μᾶς ἀγαπᾶτε, Δέσποτα; Σᾶς εὐχαριστοῦμε. Ἐγώ ἀπό σήμερα θά ἀπαλλαγῶ ἀπό τή μηχανή πού ἔχω».

Συγκινήθηκα μέ τά λόγια αὐτά. Συμφώνησα μαζί του. Εἶπα καί στούς ἄλλους, ἄν μποροῦν, νά κάνουν τό ἴδιο. Ὅμως πάνω ἀπ’ ὅλα νά προσέχουν.

Καθώς ἀποχωροῦσα, σκεπτόμουν. Πόσα παιδιά θρηνοῦμε στήν Ἑλλάδα. Λέτε καί ἔχομε πόλεμο. Σκοτώνονται ἄδικα, ἐνῶ θά μποροῦσαν νά προσφέρουν τόσα πολλά στήν κοινωνία μας. Προσευχήθηκα πολύ γι’ αὐτούς, γιά ὅλους καί εὐχήθηκα κάποτε στήν πατρίδα μας νά κατανοήσωμε τό μέγεθος τῆς συμφορᾶς, νά θέσωμε σέ πρώτη θέση τό θέμα τῆς κυκλοφοριακῆς ἀγωγῆς, νά φροντίζωμε γιά τήν τήρηση τῆς τάξεως στούς δρόμους καί μάλιστα μέ αὐστηρότητα, ὅπως καί γιά τήν τήρηση τῶν νόμων πού προστατεύουν τήν ζωή μας. Κάποια μέτρα, στήν Ἑλλάδα λαμβάνονται, τηροῦνται στήν ἀρχή καί κατόπιν ἀτονοῦν καί πίπτουν στήν ἀχρησία. Ἡ αὐστηρότητα στήν τήρηση τῶν κανόνων ὁδικῆς κυκλοφορίας, ἐκ μέρους τῶν ἁρμοδίων Ἀρχῶν εἶναι, ἐκ τῶν οὐκ ἄνευ, ἀπαραίτητη γιά τήν προστασία τῶν ἀνθρώπων.

Τό γνωρίζω, ὅτι οἱ Ἕλληνες, εἴμαστε δύσκολοι σέ αὐτό τό θέμα, ὅπως καί σέ ἄλλα. Ἀντιδροῦμε γιά κάποια πράγματα και μᾶς κακοφαίνεται, ὅταν τά ὄργανα τῆς τάξεως μᾶς παρατηροῦν. Ὅμως κάποτε πρέπει τά πράγματα, νά μποῦν στή θέση τους καί στόν τόπο μας.

Ἀκόμα πρέπει  νά δώσωμε προτεραιότητα στήν κατασκευή καί διόρθωση τῶν δρόμων μας, πού ἔχουν γίνει ἐθνική καρμανιόλα. Καί σέ αὐτό τό θέμα εἴμαστε πολύ πίσω ἀπ’ὅλες τίς ἄλλες χῶρες. Ὅπου γίνονται ἔργα, ἀργοῦν νά τελειώσουν, γιατί προχωροῦν οἱ ἐργασίες μέ ρυθμούς χελώνης. Καί ὅπου τελειώνουν εἶναι προβληματικά. Ἀλήθεια τί φταίῃ ἄραγε; Ὅλοι τό γνωρίζομε... Καί οἱ ξένοι γελοῦν μαζί μας... Τόσα χρόνια πληρώνομε διόδια καί τά ἀποτελέσματα εἶναι ὀδυνηρά. Ἐντάσσεται καί αὐτό στά πλαίσια τῆς μιζέριας, τῆς μίζας, τῆς ἀδιαφορίας. Ὅμως τό αἷμα χύνεται ἄφθονο... Πότε θά ξυπνήσωμε ἄραγε;

Ἐπίσης, ἐθεώρησα χρέος μου, πλέον, νά παρακαλέσω ἤ ἄν θέλετε νά ἐπιβάλω στούς Ἱερεῖς μας – Ἐξομολόγους, νά νουθετοῦν τά παιδιά, ὅλους ἀνεξαιρέτως τούς ἀνθρώπους, γιά τά θέματα αὐτά καί μάλιστα νά εἶναι ἐν τῇ ἀγάπῃ των «αὐστηροί».

Πρόκειται γιά αὐτή ταύτη τήν ζωή πού μᾶς χάρισε ὁ Θεός καί γι’ αὐτό πρέπει νά τήν προσέχωμε, ἀξιοποιώντας κάθε λεπτό καί δευτερόλεπτο της ἀκόμα, γιά τήν σωτηρία μας.

Εἶναι ἀνάγκη, νά συμβάλλωμε ὅλοι μας, μέ κάθε τρόπο, ὥστε νά μή θρηνοῦμε θύματα καί μάλιστα νέα παιδιά στήν ἄσφαλτο.