Ομιλία για την κατάκριση "Και να θυμόμαστε ότι πιο επικίνδυνη από την εξωτερική κατάκριση είναι η εσωτερική, αυτή που μας κάνει να πιστεύουμε, ότι εμείς σαν καλύτεροι θα σώσουμε τους άλλους".

"εν ω γαρ κρίματι κρίνετε κριθήσεσθε, και εν ω μέτρω μετρείτε μετρηθήσεται υμίν" (Μτ. 7, 1-2)

Ομιλία του π. Βαρνάβα Γιάγκου  εφημέριου στον Ιερό Ναό της Παναγίας Λαοδηγήτριας, στη Θεσσαλονίκη.

Ακούστε τη παρακάτω....

Κρίση και Κατάκριση. Δευτέρα 12 Νοεμβρίου 2012

Η πνευματική ζωή έχοντας διαφορετικούς κανόνες και νόμους από την καθημερινή μας πραγματικότητα, μας διδάσκει βιωματικά, με λόγο ελπίδας και ανανέωσης, πόσο δεν πρέπει να στεκόμαστε στα εξωτερικά φαινόμενα, αλλά να ψάχνουμε να βρούμε την εσωτερική ουσία τους. Μας προτρέπει να μην παρασυρόμαστε από προσωπεία αρετής που πίσω τους μπορεί να κρύβονται η φιλαυτία και ο εγωισμός. 

Να είμαστε πολύ προσεκτικοί απέναντι στους άλλους, να στεκόμαστε δίπλα τους με συγκατάβαση και επιείκεια, να μην κρίνουμε κανέναν. Ακόμα και αν βλέπουμε ότι κάποιος αμαρτάνει εμείς θα πρέπει να μένουμε δίπλα του ατάραχοι,  έτοιμοι να τον αγκαλιάσουμε και να τον παρηγορήσουμε και όχι να τον κατηγορήσουμε και να τον τιμωρήσουμε με την πρόφαση ότι θέλουμε να τον συνετίσουμε. 

Όσο μεγαλύτερη αμαρτία κάνει ένας άνθρωπος, τόσο μεγαλύτερη παρηγοριά χρειάζεται για να μην βυθιστεί εντελώς στον βυθό της αμαρτίας. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευλογία από το να δίνεις ελπίδα στον αμαρτωλό, ενώ αντίθετα δεν υπάρχει μεγαλύτερο πνευματικό ξόδεμα από την κατάκριση. Φεύγει η Χάρις του Κυρίου και πέφτουμε και μεις στα ίδια λάθη και πάθη που κατακρίναμε. Γιαυτό θα πρέπει να αποφεύγουμε την κατάκριση με κάθε τρόπο, να τρέχουμε μακριά από κάθε αφορμή της και να νιώθουμε συντριβή για τα δικά μας χάλια όταν τυχόν πέφτουμε σε αυτή. 

Να ζητούμε το έλεος του Κυρίου μας, να Τον ευχαριστούμε για την ευσπλαχνία του και να Τον παρακαλούμε να μας προφυλάσσει από αυτήν. Και να θυμόμαστε ότι πιο επικίνδυνη από την εξωτερική κατάκριση είναι η εσωτερική, αυτή που μας κάνει να πιστεύουμε, ότι εμείς σαν καλύτεροι θα σώσουμε τους άλλους. Και ακόμα ότι μεγαλύτερη ελπίδα σωτηρίας έχει ένας μετανοημένος αμαρτωλός, που με συντριβή εναποθέτει την ελπίδα της σωτηρίας του στον Θεό, παρά ένας φίλαυτος, εγωιστής «ενάρετος» που θεωρεί την σωτηρία του αμοιβή για τα πνευματικά του κατορθώματα.